Stien, Nelle en Jef

Kiezen voor pleegzorg

“Ik vond het heel cool dat mijn ouders besloten om pleeggezin te worden,” verklaart Stien. “Ik weet nog hoe N ons mee kwam ophalen van het kamp. Ik vertelde toen aan iedereen ‘Kijk dit is mijn nieuwe broer!’”

Nelle had wat tijd nodig om te wennen aan het idee. “Ik had het er in het begin wel moeilijk mee dat er iemand nieuw bij ging komen,” geeft ze eerlijk toe. “Mama en papa hebben er dan veel met mij over gepraat. Toen heb ik gezegd dat ik het wel ok vond, en is hij bij ons in huis gekomen. Als wij nu echt hadden gezegd dat we dat niet wilden, gingen ze het ook niet doen. We hebben die beslissing dus ook een béétje mee helpen maken.”

Jef is enthousiast: “In het begin was het wel wat raar, maar nu is het de normaalste zaak van de wereld!”

Even aanpassen

Het begin verliep hier en daar wat hobbelig. Vooral Jef had toch wat moeite met de nieuwe situatie. “Hij was jaloers, omdat hij zijn aandacht moest delen,” plaagt Stien. “Néé, daarom niet!” verdedigt Jef zich. Maar hij corrigeert snel daarna: “Ja, deels wel. Ik was de jongste, en opeens werd ik nu de middelste. Dat was wel heel speciaal. En er veranderden wel wat dingen. N had bijvoorbeeld bepaalde allergieën voor voeding, waardoor we ons allemaal wat moesten aanpassen.” Stien relativeert snel: “Maar het viel allemaal wel mee hoor.”

Ook voor N zelf was het wennen. Nelle: “Hij was heel verlegen. En hij kon ook soms nogal heftig reageren tijdens ruzies en zo. Maar dat is allemaal veel minder nu.”

Ieder zijn eigen plekje

“Eerst sliepen Jef en ik samen op één kamer. N kwam toen bij ons op de kamer liggen,” herinnert Nelle zich. “Maar na een tijdje hebben we kamers gewisseld en dan gingen de jongens samen op één kamer en sliepen de meisjes voortaan apart.” Ondertussen is het nog eens veranderd, vertelt Jef: “Nu heb ik de zolder gekregen en slaapt N alleen op onze vorige kamer.” Zo heeft iedereen nu zijn eigen plekje.

Open over pleegzorg

Nelle: “Ik ben blij dat hij bij ons kan zijn. Dat hij nu echt een thuis heeft hier.” Stien voegt daar nog aan toe dat ze hem kunnen troosten op moeilijke momenten, waarop hij bijvoorbeeld zijn mama mist. Want dat doen goede pleegzussen en -broers. Maar eigenlijk voelt hij gewoon als een echte broer. Stien: “Ik zeg meestal ‘ik heb 1 zus en 2 broers, en daarvan is er eentje een pleegbroer’. Als mensen dan nog iets willen weten, vertel ik er nog wat verder over. Maar ik vermeld er zeker niet altijd expliciet bij dat we een pleeggezin zijn.” Jef vult aan: “In de klas had ik verteld dat wij een pleegkind in huis hadden. En iets later heeft het gezin van een kind in mijn klas ook een pleegkind opgevangen!” Over ambassadeurschap gesproken, dat kunnen wij alleen maar omarmen.