Bob, Jan & Dries

Lang geleden

L en L wonen al een hele tijd in dit pleeggezin. Zo lang zelfs, dat de jongens goed moeten nadenken hoe het ook weer allemaal begon. Mama springt even in hier en daar, om het geheugen wat op te frissen. “L woont al bij ons van toen hij enkele maanden oud was”, vertelt Dries. L kwam erbij toen hij 1,5 was. Beide jongens hebben dezelfde mama.”

Van die eerste dagen weten de jongens niet meer zo veel. Mama helpt: “L kwam enkele maanden na zijn geboorte al bij ons wonen. Zijn jongere broertje konden we eerst gaan bezoeken in het CKG (Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning) waar hij op dat moment verbleef. Dan is hij op een namiddag eens op bezoek gekomen en brachten we hem na zijn bezoekje weer terug naar daar. Iets later trok hij bij ons in.”

Waarom pleegzorg?

Dries: “Ik vind het eigenlijk heel gewoon hoor, onze situatie. Het is voor mij de normaalste zaak van de wereld. We vertellen soms wel aan anderen dat we een pleeggezin zijn. Maar eerlijk gezegd zie ik mijn pleegbroertjes niet anders dan mijn andere broers. Het zijn allemaal ‘broers’ voor mij.”

Jan maakte een tijd geleden een werkstuk in zijn godsdienstschrift over het vraagstuk: ‘waarom doen mijn ouders aan pleegzorg?’ Hij recapituleert: “Ik vind het knap dat ze ervoor hebben gekozen omdat niet iedereen dat zomaar zou doen. Het kost best veel moeite en tijd, die andere mensen liever voor zichzelf houden. Het is dus helemaal niet zo vanzelfsprekend dat ze dat doen.”

Achtergrond

De jongens zijn ingelicht over de thuissituatie die L en L kenden voor ze bij hen kwamen wonen. “We zijn redelijk op de hoogte”, zegt Dries, “we weten in grote lijnen wat er allemaal is gebeurd. We weten ook weer geen details, maar wel genoeg.”

Is dat belangrijk? “Ja”, vindt Jan, “dan weet je ook wat er is gebeurd en kan je er rekening mee houden en er ook voorzichtig mee omgaan. De oudste is nooit echt bij zijn ouders geweest, maar de jongste heeft 1,5 jaar bij zijn mama gewoond. Hij had er meer moeite mee om zijn mama niet meer te zien. Op dit moment is er geen contact meer met mama. Soms praten ze er wel nog over.”

“Vroeger kwam mama wel eens op bezoek maar sinds een paar jaar komt ze niet meer”, zegt Dries. “Ik vind dat wel erg voor hen. Je merkt dat ze dat best moeilijk vinden; eerst was er wel bezoek en opeens niet meer. Ze snappen ook niet echt waarom. Ze stellen er wel veel vragen over, waarop mama en papa zo eerlijk mogelijk proberen te antwoorden. Zelf hebben we niet zoveel vragen hierbij, maar we kunnen wel praten met mama en papa als dat nodig is. Ze zijn daar heel open over.”

Broers vs pleegbroers

Dries: “Wat onze pleegbroers bijzonder maakt? L is overal vrolijk bij, zelfs bij de kleinste dingen in het leven. De jongste is vrij stevig gebouwd,” lacht hij. “hij is een hele goede voetballer, hij zit zelfs een jaartje hoger op voetbal. We delen dezelfde hobby, dus op sportief vlak klikt het zeker.”

“We gaan ook allemaal naar de scouts”, vult Bob aan, en dan is er gegniffel: “We zijn allemaal even druk! En ook heel sportief!” Dries: “Iedereen in ons huis heeft blauwe ogen, zij hebben bruine ogen, dat is zowat het enige dat we niet gemeen hebben.”

En wat is dan de belangrijkste kwaliteit van een goede pleegbroer? “Geduld”, vinden de jongens. “Maar ook behulpzaamheid, vriendelijk zijn, liefde geven in het algemeen. Klaarstaan als iemand je nodig heeft. Een helpende hand zijn.”

Mooie momenten

Dries: “Onze pleegbroertjes kunnen altijd met vragen bij ons terecht, en we zullen daar zo eerlijk mogelijk op proberen te antwoorden.” Bob knikt, en voegt er nog aan toe: “We zorgen ervoor dat ze een leuk gezin hebben én houden. Ze hebben hier een warm plekje gevonden waar ze zich veilig kunnen voelen. Ze tonen dat ook wel soms, ze zeggen vaak ‘jij bent de beste broer’. Maar meestal is dat ook om te slijmen als ze iets nodig hebben…”, grapt Bob. Authentieke (pleeg)broederliefde dus.

“Onze oma houdt van foto’s”, vertelt Dries. “We beleven dan ook veel plezier samen bij het maken van gekke-bekken-foto’s van het hele gezin om naar oma te sturen. “Onze vakanties zijn ook altijd heel fijn!” zegt Bob.

Soms moeilijk

Er zijn natuurlijk veel goede herinneringen, maar soms gaat het ook even wat moeilijker. Op school bijvoorbeeld, vertelt Bob. “L had een tijdje te lijden onder de invloed van zijn vriendjes op de lagere school. Mijn mama en papa hebben hier vooral op ingespeeld en veel met hem gepraat. Dan heeft hij het uiteindelijk begrepen en is zijn gedrag wat veranderd. Hij is daar ook volwassener door geworden.”

Maar ook al gaat het niet altijd even makkelijk, Dries is ervan overtuigd dat je het ook dan niet meteen mag opgeven. “Soms heeft het tijd nodig voor een pleegkind om alles te verwerken”, heeft hij geleerd. Bob omschrijft het heel mooi: “Je mag fier zijn dat je pleeggezin bent. Niet iedereen doet dit. Als jij iemand anders een plekje geeft in jouw gezin, mag je daar zeker trots op zijn.”

Nog iets? Om mee af te sluiten? Bob: “Ik wil hen nooit meer kwijt, en ik ook niet!” vullen de twee anderen aan. Daar krijgen wij het dus warm van.